Mijn moestuintje staat in de achtertuin van onze Romeinen. En dat levert me meer op dan deze moestuinmuts ooit had durven dromen. Naast aardappelen, uien en courgettes brengt het namelijk ook nog iets anders. Een rustpunt.

Ruim tien jaar woon ik in Leidsche Rijn en ik moet zeggen, saai is het hier niet. Er verandert zogezegd iedere dag wel iets. Huizenblokken blijven als onkruid omhoogschieten, juist op die laatste paar stroken groen die er nog over zijn. En navigeren door de Vinex lijkt op zo’n doolhofpuzzel. Een hersenkrakende uitdaging wanneer een weg ineens blijkt te zijn afgesloten, opgebroken of omgetoverd tot fietspad. Om vervolgens gezellig te verdwalen in straten die allemaal op elkaar lijken. En ondertussen blijft mijn Tomtom roepen; ‘Keer om, keer om’. Wat ik uiteindelijk dan ook doe, maar dan richting huis. Het hoort erbij, ik weet het. Maar op zo’n moment verlang ik naar ruimte en rust in plaats van wonen in een mierenhoop.

Mocht je het herkennen, regel dan een moestuintje. Het is in ieder geval mijn redding! Wanneer ik daar suffig rondbanjer met een gieter en schoffel, valt al die drukte weg. Laatst was ik er op een avond. Het terrein was verlaten, op een konijn en een fazant na. De ondergaande zon bescheen het Castellum en boven mijn hoofd vloog een zwerm vogels. De rust was bijna tastbaar. Ik luisterde naar de stadse geluiden om me heen. En in de schemering klonken ze niet langer als storend zoals eerder die dag, maar als mijn thuis.