Columns
Voor het schrijven van verhalen moet je vooral goed zijn in lang op je kont blijven zitten. Een kwaliteit die ik gelukkig goed beheers. Om mijn hoofd leeg te maken heb ik, samen met een buurvriendin, een flinke moestuin. Er smaakt niets zo lekker dan je eigen gekweekte groenten. Dus trek ik iedere week mijn oude kloffie aan, graai met mijn handen in de klei en zet het stramme lijf in beweging.
Natuurlijk kon ik het niet laten om te schrijven over mijn belevenissen als beginnende moestuinmuts. En dus schreef ik een aantal jaar een maandelijkse moestuin-column voor het weekblad De Brug Utrecht en voor www.regioleidscherijn.nl. Over het begin van ons moestuinavontuur lees je hier.
De moestuinmuts
Het avontuur begint, van klei tot prei
Het is niet te geloven, maar het gaat echt gebeuren. Mijn eigen moestuin. En daarmee bedoel ik niet zo’n verzameling van die populaire supermarktbakjes die niet aan te slepen zijn. Nee, vanaf april sta ik – samen met twee toffe meiden uit de wijk – wekelijks te zwoegen op ons…
Heb ik ze allemaal nog op een rijtje?
‘Dus je stopt ze gewoon in de grond?’ Gelukkig ben ik niet de enige moestuinbeginner en staan er meer mensen verbaasd te kijken naar de kist vol oude aardappelen. Eindelijk was het zover, de eerste moestuinles. Samen met twee vriendinnen ben ik de trotse huurder van 20m2 grond bij Steede…
Herinneringen kweken
En dan, na vier weken, is er ineens een explosie van leven in onze moestuin. Scheuten prei, wortel en knoflook steken dapper omhoog uit de grond. En ook de spinazie, sla en – in de kas – de stekkies tomaat en pompoen groeien gestaag door. Het is een drukte van…
Te smerig voor woorden
“Gewoon alles uitproberen,” zei de moestuinjuf in de eerste les, “en dan merk je vanzelf wat er misgaat.” Nou, dat heb ik gedaan en gemerkt. Veel van wat er in de tuin staat groeit als de spreekwoordelijke kool, maar zoete aardappel, dat werd een bittere pil. Na weken liefdevol proberen…